W drugiej części wywiadu z Igorem zahaczymy jeszcze o jego starty w Red Sox w tym sezonie. Poznamy także Igora prywatnie. Dowiecie się o tym, że było blisko startu w jednym meczu syna i ojca.

Był moment, że nie jeździłeś w Red Sox. Czym to było spowodowane?

To było głównie spowodowane tym, że nie miałem weny i trochę chęci z powodu wyników, ale nigdy nie zostawiłem nikogo na lodzie i zawsze podkreślałem, że jestem do dyspozycji, gdyby nie było składu. Oczywiście były sytuacje „życiowe” gdzie nie mogłem być na meczu, ale to były pojedyncze przypadki. ISQ to jednak gra i uważam, że nie ma sensu deklarować końca kariery. Czemu mamy deklarować coś, co niczego nam w życiu nie zmieni, jeśli nie mamy ochoty, to po prostu nie grajmy przez jakiś czas i tyle. Uważam, że bez sensu jest składanie takich deklaracji, a potem wracanie. Jeśli nie będę miał ochoty grać na przykład przez rok czy dwa, a potem nagle wrócić, to wolę po prostu powiedzieć, że na razie nie interesuje mnie bawienie się w ISQ niż hucznie zapowiadać zakończenie kariery, jakby to był nasz zawód lub prawdziwy sport.

To teraz przejdźmy do pozaquizowej tematyki. Jaki Igor jest prywatnie?

Tu nie będę oryginalny, jak zacznę od tego, że ciężko mówić o sobie jakim się jest człowiekiem, bo albo wyjdzie, że się nad sobą użalasz albo siebie wychwalasz. Na pewno na przestrzeni lat zmieniłem się dość mocno, to jestem w stanie ocenić sam po sobie. Kiedyś priorytetem było kupić nową czapkę i bluzę prosto, żyło się na zasadzie „jakoś to będzie”. Albo inny przykład – miałem ostatnie 100zl w kieszeni, do wypłaty załóżmy został tydzień, to zamiast zrobić sobie zakupy, zalewałem motocykl, zjadłem kebaba i kupiłem fajki. Ostatnie 5 lat to jednak diametralna zmiana w moim życiu, założenie biznesu i powiem Ci, że to też spowodowało, że pod niektórymi względami bardzo „dorosłem”. Ale mimo wszystko teraz te dawne czasy wspominam z pewnym sentymentem. Na pewno stałem się bardziej odpowiedzialny i jak tyko mogę, to staram się dbać o najbliższych. Cieszy mnie na pewno też to, że moi pracownicy doceniają mnie i mam naprawdę fajny stały skład i sami potrafią mi powiedzieć, że jestem w porządku gościem, bo wiedzą, że z żadnym problemem ich nie zostawię. Więc podsumowując Twoje pytanie, na pewno pod wieloma względami, choć tego na pewno na pierwszy rzut oka nie widać, stałem się bardziej dojrzały w podejściu do wielu życiowych spraw, a także dużo bardziej cierpliwy w dążeniu do celu i końcowych efektów, ale nie postawie siebie w żaden sposób za wzór, bo do tego mi bardzo daleko.

Czym zajmujesz się na co dzień?

Na co dzień prowadzę lokalna firmę transportową. A wolny czas poświęcam na rozwijanie swoich kompetencji i realizowaniu pasji. Staram się cały czas coś robić i inwestować w siebie czy w firmę.

Masz rodzine, dziecko – opowiedz troszkę o nich.

Tak, zgadza się. Moja partnerka to moja rówieśniczka, na co dzień bardzo wiele mi pomaga w prowadzeniu firmy i w większości, że ta firma rozwinęła się, to jej zasługa, bo ja na początku to tyle cierpliwości, co ona do tego wszystkiego nie miałem. No i też dzięki niej tak naprawdę zmieniłem w życiu pewne priorytety. Natomiast młody ma już prawie 15 lat. Jest w 1 klasie liceum, brał także udział w kilku sparingach ISQ, ale odpuścił, bo jak to dzisiejsze dzieciaki, mają dostęp do multum rozrywek i było to dla niego zbyt nudne. Może jeszcze kiedyś będzie miał ochotę się w to bawić, kto wie. Miał też, a w zasadzie ma duży dryg do motocykli. Już w wieku 7 lat miał niesamowicie opanowany mini motocykl, gdzie 10-11 latkowie mieli z tym problem. Miał zajawkę chwilowo żeby zapisać się na żużel, ale też mu minęła. Ja do niczego go zmuszać nie będę, sam musi wybrać sobie drogę, ja jedyne co mogę, to pomóc mu i doradzić w obranych celach.

Było blisko, by po raz pierwszy w historii ISQ tata z synem wystartowali w jednym meczu ligowym. Żałujesz, że do tego nie doszło?

Na pewno byłoby to coś do tej pory niespotykanego w ISQ, ale nie mogę powiedzieć, że żałuję. Mimo wszystko to tylko gra, przecież nie będę go zmuszał. Jak będzie chciał grać to super, ale jeśli nie, to też nic się nie stanie.

Mówiłeś o rozwoju kompetencji. Skompletowałeś już wszystkie kategorie w prawie jazdy?

Brakuje mi jeszcze kategorii D, ale jestem już po ukończonym kursie, czekam tylko na wyznaczenie egzaminu, bo z autobusami jest o tyle specyficzna sytuacja, że WORD, w którym będę zdawał, nie ma swoich autobusów i będę zdawał na autobusie szkoły jazdy. Procedura wygląda wtedy trochę inaczej. Jako ciekawostkę mogę dodać, ze byłem jedyną osobą u swoich instruktorów, z którą mieli styczność zarówno na ciężarówki wcześniej jak i teraz na autobus, która nie robiła tego, by iść do pracy i pracować, tylko dla siebie. Wyszedłem z założenia, że to jedna z łatwiejszych opcji na podbicie swoich kwalifikacji i gdyby kiedykolwiek podwinęła mi się noga, to mam alternatywę, która pozwoli mi na spokojne życie.

Opowiedz nam o swoich największych pasjach. Z tego co wiem, trochę tego jest, dlatego wybierzmy te najważniejsze.

Jeśli chodzi o pasję to największa jest motoryzacja zdecydowanie. Uwielbiam każdego rodzaju pojazdy, choć oczywiście najbardziej lubię sportowe samochody i motocykle, ale przyjemność czerpię również z jazdy ciężarówka czy nawet autobusem na kursie. Trochę tych aut i motocykli udało mi się dorobić, choć jeszcze parę lat temu w życiu bym nie powiedział, że spełnię tyle swoich marzeń. Jeśli miałbym jednak wybierać co sprawia najwięcej przyjemności, to jest to jazda motocyklem. Kategoria A to jedyna kategoria którą ludzie robią stricte dla przyjemności i pasji. Mimo mijających lat i postępu technologii uważam, że motocykle nadal maja swój niepowtarzalny klimat, niezależnie od rodzaju sprzętu jakim się poruszasz. Myślę, że tych pasji tak dużo aż wcale nie mam, bo sama zajawka na pojazdy zabiera dużo czasu no i tez nie ma co ukrywać dużo pieniędzy, choć ostatnio zmieniłem trochę priorytety i staram się rozwijać i bardziej inwestować w siebie niż pojazdy o czym wspomniałem już. Jak wiesz uczę się już od jakiegoś czasu języków francuskiego i hiszpańskiego. To jest mój kolejny krok w samorozwoju. Francuskiego uczę się ze względu na potencjalne możliwości biznesowe w przyszłości, a hiszpańskiego z tego względu ze w Hiszpanii przebywam coraz więcej i docelowo planuje tam zamieszkać na stałe. Jak bym miał podsumować naukę tych języków to hiszpański od zera jest łatwiejszy niż angielski, ale francuski jest językiem trudnym, aczkolwiek do opanowania. Kiedyś jeszcze miałem mocna zajawkę na hip hop, był to wręcz mój styl życia, teraz raczej jest to samo słuchanie muzyki.

Polska czy Hiszpania?

Często słyszę pytanie od ludzi czemu akurat Hiszpania jest moim wyborem, odpowiedź jest bardzo prosta. To naprawdę tylko kilka czynników – sympatyczni ludzie, ceny nieruchomości no i nr 1 czyli pogoda. Na ten moment Hiszpania wygrywa, ale mimo tego, że jestem tam regularnie, chyba częściej niż w Bydgoszczy, to obiektywnie będę mógł ocenić i porównać te dwa kraje, mieszkając przynajmniej z rok bez przerwy, choć nie planuje przenosić się tam jak wiesz w celu szukania pracy, więc nie wiem czy do końca kiedykolwiek będę obiektywnie mógł ocenić. Polska tez nie jest złym krajem, ale teraz głównie zależy mi na ładnej pogodzie.

Masz dość luźny styl na czacie w trakcie meczów. Rzekłbym charakterystyczny, ale jak ktoś Cię nie zna to może uznać dwuznaczne żarty za obraźliwe. Wytłumacz nam tutaj, że to nic złego i sposób na rozładowanie atmosfery.

Zgadzam się, czasami lubię walnąc głupim tekstem, ale w zdecydowanej większości jest to moje specyficzne poczucie humoru, a w zasadzie całkowicie, bo mówiąc szczerze nie było jakiejś wielkiej sytuacji a na pewno nie od czasu mojego powrotu do quizu by ktoś mnie naprawdę zdenerwował. Często po fakcie zdaje sobie sprawę ze przesadziłem i są momenty, że jest mi głupio. Więc jeśli ktokolwiek w ISQ poczuł się urażony jakakolwiek odzywką z mojej strony, to niech wie, że nie miałem tego na celu. W RS mamy bardzo specyficzna atmosferę, a szczególnie rozmowy między mną Styrcem a Jessupem i potem z rozpędu przenoszę to na czat, bo zapominam, że nie wszyscy są tacy sami.

Pochodzisz z Bydgoszczy, ale z tym miastem nie masz już w zasadzie nic wspólnego. Komu kibicujesz teraz? Polonii, PSŻ czy Przyjemskiemu?

Oprócz tego ze cześć rodziny tam mieszka to prawda ze nie łączy mnie zbyt wiele, ale tam spędziłem swoja młodość wiec na pewno mam jakiś sentyment. Kibicuje w głównej mierze oczywiście Polonii, ale PSŻ tez życzę jak najlepiej, no i oczywiście Przyjemskiemu też.

Skąd taja sympatia do Przyjemskiego?

To jest oczywiście trochę żartobliwie przesadzone z mojej strony, ale jeśli w drużynie której kibicujesz przez dekadę nie ma zawodnika a tym bardziej wychowanka który jest naprawdę rokujący i w wieku 17 w ścisłej top ligi to staje się on sportowym bożyszczem wśród kibiców, bardzo szanuje go za to ze został kolejny rok w Bydgoszczy, chociaż patrząc obiektywnie nie wiadomo czy w dalszej perspektywie go to nie zahamuje, jednak ma świetnego menadżera który napewno wie co robi i sprawi ze Wiktor będzie potężny.

Igor od czasu powrotu do ISQ związany jest z Soxami. Krótko był w Białych Skarpetkach, a potem startował w Czarnych i Czerwonych. Znacie go jako osobę o specyficznym poczuciu humoru, czego wyraz daje na czatach podczas meczów. Zapraszamy do pierwszej części wywiadu z zawodnikiem Red Sox, w której Igor opowiada o swoich początkach w ISQ, Rambokaczorze i powrocie w sezonie 13.

Witek: Tę część naszej rozmowy poświęcimy na początki Twojej przygody z Internet Speedway Quiz. Powiedz zatem, jak trafiłeś do ISQ?

Igor: Teoretycznie pytanie bardzo łatwe, ale mówiąc szczerze nie jestem do końca pewien. Wydaje mi się, że Brindel mi kiedyś podesłał info o ISQ i tak trafiłem do ligi tworzonej przez bodajże Rambokaczora. Do dzisiaj za to pamiętam, że w debiucie wygrałem bieg, potem byłem dwa razy trzeci i raz ostatni.

Rambokaczor to postać legenda ISQ. Wszyscy pamiętają go zwłaszcza ze względu na pytania. Miałeś z nim jakiś kontakt? Znałeś go osobiście?

Poznać to za dużo powiedziane, ale kilka razy go widziałem i zamieniłem kilka słów. To było wiele lat temu, ale pamiętam, że na żywo to był w porządku gość. Zresztą wtedy mieliśmy po 15-17 lat, więc każdy z nas był inny.

Nie zaczynałeś jazdy w ISQ w „głównej” lidze. Dlaczego?

Główne ISQ wtedy wydawało mi się czymś niesłychanie trudnym. Poza tym było tyle zawodów w innych ligach, praktycznie codziennie coś się działo. W dosłownie 15 minut potrafiło się zebrać tyle osób, że dla niektórych brakowało miejsca nawet podczas sparingów. Często nawet w środku tygodnia na przykład o 23 potrafiło się zebrać 12 osób, by rozegrać zawody.

Byłes bardzo zaangażowany w ligę PLIS. Przypomnij quizowiczom te czasy, kiedy startowali w 3-4 ligach codziennie. Dlaczego powstała liga PLIS?

Liga PLIS powstała jako alternatywa dla wielu osób narzekających na poziom pytań w innych ligach. Nasze pytania były zazwyczaj dużo łatwiejsze. Że tak to nazwę „pokolenie PLIS” to byli głównie ludzie z wiedzą o teraźniejszości i takie też mieliśmy w większości pytania, mniej więcej mogłeś spodziewać się, że pytanie będzie o ostatnie 10 lat. W obecnym ISQ II liga ma oczywiście słabszy poziom niż I liga, ale nadal zaskakuje. Poza tym pewnie część osób pamięta, że w latach 2005-2008 mniej więcej, powstało dużo lig które na przykład upadały po kilku kolejkach.

To była taka samowolka, zasady niby jakieś były, ale nie przypominam sobie, by ktoś tam dostawał za cokolwiek kary. Były oczywiście tego plusy i minusy. W pewnym momencie ja całkowicie zniknąłem z ISQ i ktoś inny przejął ligę, tak naprawdę do tej pory nie wiem kto. Ostatnio Malak coś wspominał, że też był później w nią zaangażowany, ale nie wiem czy zaraz po mnie, czy już po kimś następnym.

Wracając jeszcze do czasów kilku lig jednocześnie, pamiętam również, że władze jednej z lig nieprzychylnie patrzyły na PLIS, nie powiem już która to była, bo nie pamiętam, wiem że na pewno nie „główne ISQ”, ale do dzisiaj za to pamiętam, że zgłaszali nas do administracji forum, że kopiujemy rzekomo ich pomysły. Ostatecznie odpuścili po kilku rozmowach i jakoś sobie funkcjonowaliśmy równocześnie wszyscy razem.

Liga PLIS dała wielu nowych quizowiczów. To ważne zagadnienie w kontekście obecnej promocji. Jak to się stało, że nowi dołączali do PLIS?

Nowi ludzie nakręcali się sami, były tematyczne czaty żużlowe i jeden drugiego w ten sposób namawiał. W mojej drużynie pojawił się jeden chłopak z Leszna, który namówił jeszcze dwóch kolegów z klasy, ja tak samo miałem wtedy w drużynie kolegę z klasy, którego mało kto zapewne kojarzy – Adixa. Plus jedna osoba z innych lig i nagle już była 6 osobowa kadra, która mogła startować w meczu. Więc połowa drużyny, praktycznie każdej to byli debiutanci. I jeśli mnie pamięć nie myli, drużyn w lidze było 8 i każda była prowadzona przed debiutanta. A na pewno zdecydowana większość, bo ja tak naprawdę też byłem wtedy debiutantem.

Do ISQ wróciłeś w trakcie sezonu 13. Jak to się stało, ze znów usłyszałeś o ISQ?

Ja akurat trafiłem z artykułu na WP SportoweFakty. Co jakiś rok czy dwa przypominałem sobie o ISQ i szukałem w internecie czy coś się może dzieje w tym temacie, ale nigdy nic nie znalazłem. Nie miałem kontaktu z nikim z ISQ więc informacje do mnie nie dotarły na samym początku powrotu ligi. Nagle pojawił się artykuł i tak oto wróciłem.

Niewielu z quizowiczów pewnie pamięta, że początkowo trafiłeś do White Sox, ale szybko zmieniłeś klub. Dlaczego?

Do White Sox trafiłem trochę przypadkowo. Znałem Pirka i doskonale go kojarzyłem z dawnych czasów, napisał żebym koniecznie dołączył do nich i tak oto trafiłem na jeden mecz do White SoxS. Jeszcze w tym samym sezonie zostałem wypożyczony do Red Sox, ponieważ White Sox zakończyło już sezon, a Red Soxi szukali wzmocnień na play-offy, a że nie przekroczyłem limitu punktów, to mogłem zostać wypożyczony. Więc trochę i tu i tu trafiłem z przypadku. Jednak na pewno lepiej czuję się w Red Sox, nie miałem w White Sox z nikim żadnych spin ani nic takiego, ale Red Sox to mega wyluzowana drużyna i mi to bardzo odpowiada.

W Red Sox nie osiągacie jakiś spektakularnych wyników, ale na meczach często jest osiem osób. Czy to efekt tej atmosfery, o której mówisz?

Pewnie to właśnie efekt tego. Nie ma u nas osoby, która by nie była zaangażowana w życie klubu. Jedni mniej, jedni więcej, ale nikt nie stoi z boku a dyskusje na różne tematy prowadzimy praktycznie codziennie. Vaikai nasz najnowszy nabytek tez bardzo dobrze się wczuł w klimat i podkreślał ze podoba mu się u nas, a więc świadczy to dodatkowo, że nie jesteśmy zamknięci we własnym gronie i nowe osoby też szybko poczują się swojsko.

Startowałeś także w II lidze w barwach Black Sox. Byłeś tam liderem i jednym z najlepszych zawodników w lidze. Przeskok między I i II ligą jest chyba dosyć duży?

Jest duży, Rafał dopiero co w wywiadzie o tym wspominał. Z tym, że dla niego to była nowość, a ja już w 1 lidze chwilę startowałem wcześniej. Ale ja wiedziałem, że może być ciężko, natomiast sezon wcześniej startowałem w paru meczach RS jako gość i notowałem dość przyzwoite wyniki, więc na ich podstawie stwierdziłem, że zaryzykuję. Natomiast na pewno nie jestem zadowolony z obecnego sezonu w swoim wykonaniu, nie oczekiwałem top 10, ale top 20 uważałem, że jest mimo wszystko w moim zasięgu. Tym bardziej, że zacząłem wcale nie najgorzej.

Uważasz, że w tym sezonie regulamin dotyczący „gości” skrzywdził takich zawodników jak Ty?

Tu nie będę ukrywał, uważam, że regulamin dotyczący gości skrzywdził mnie najbardziej z wszystkich zawodników. Zostałem sklasyfikowany do grupy liderów w jednym worku z najlepszymi , przez co miałem bardzo mały limit startów. Być może gdybym regularnie startował w 2 lidze jako gość, to i w 1 lidze wyniki miałbym lepsze. Możliwe, że właśnie tego zabrakło, ale z drugiej strony w zeszłym roku było kilku zawodników w 2 lidze, z którymi walczyłem o ścisły top, w tym roku już miałbym tych rywali znacznie więcej i wcale nie jest powiedziane, że powtórzyłbym równie dobry sezon w 2 lidze, jak rok wcześniej. Aczkolwiek jestem wielkim zwolennikiem, by goście owszem byli, ale tylko Ci z 2 ligi w 1 lidze i z limitem, po przekroczeniu jego zostawili by automatycznie zawodnikami 1 ligi, czyli identycznie jak rok wcześniej.